Afgelopen zondag begon de serie Toms Schotland. De NTR omschrijft het als volgt: “Tom Egbers doorkruist met zijn blauwe oldtimer het prachtige landschap en zoekt naar mooie verhalen en ontmoetingen om zo de Schotse, autonome ziel beter te doorgronden.” Klinkt goed! Ik vond zijn series over Engeland en Ierland ook al geweldig. En dan nu Schotland, een van mijn favoriete bestemmingen. Niet alleen om het indrukwekkende landschap, de prachtige kust, de rustige eilanden en de heerlijke whisky. Maar ook om het prachtige Schotse accent, de geschiedenis en de cultuur. En als handwerker word ik natuurlijk vooral aangetrokken door het Fair Isle breiwerk, de tweed stoffen van het eiland Harris en de tartans. Die prachtige geweven wollen stoffen waarvan de patronen aangeven tot welke clan je behoort.

Ik was de laatste maanden toch al in Schotse sferen. Zoals ik eerder vertelde, heb ik een stapel wollen rokken uit de nalatenschap van mijn schoonmoeder. Schotse rokken, zou je kunnen zeggen. Het zijn denk ik niet allemaal, of misschien wel allemaal niet, officiële tartans, maar ze zijn volgens de merkjes van 100% wol en ze komen allemaal uit Groot-Brittannië. Al hadden de Schotten die voor onafhankelijkheid pleiten, waarschijnlijk liever gezien dat Schotland als herkomst zou zijn vermeld. De rokken zijn echter al op leeftijd, de oudste is misschien al wel 50 jaar oud, en toen was er denk ik minder aandacht voor Schotse onafhankelijkheid. Na al die jaren zijn de stoffen trouwens nog schitterend.

Eeuwig zonde dus om er niets mee te doen. De kringloopwinkel had geen belangstelling: te ouderwets, die raken we nooit kwijt. Maar een quilter ziet onmiddellijk andere mogelijkheden. Eerst die rokken maar eens uit elkaar halen. Dat was nog een hele klus. Er zitten veel ingenaaide plooien in, die een heleboel stof verbergen, dus lostornen leverde veel extra materiaal op. Maar alle 7 rokken, plus nog een jasje, heb ik inmiddels in mootjes gehakt. Het levert een enorme stapel op.

Nu heeft het werken met wollen stoffen voor een quilter die verder altijd met katoen werkt, wel zo zijn uitdagingen. Ten eerste moeten de plooien eruit geperst worden. Met een perslap, en vaak herhalen, lukt het aardig. Maar het kost wel heel veel tijd! Kan trouwens goed bij een Netflix serie. Ik ben aan Outlander begonnen, dat speelt ook in Schotland. Veel mooie stoffen en breiwerk komt voorbij, en het verhaal is meeslepend, maar iets teveel geweld naar mijn smaak, dat nogal nadrukkelijk in beeld wordt gebracht. Op dat soort momenten geef ik mijn onverdeelde aandacht maar aan de lapjes.

Dan het snijden. Wol rekt veel meer dan katoen. Precies snijden is nog meer een uitdaging. Oplossing: niet met al te kleine stukjes werken, en je niet druk maken over het feit dat de ruiten niet altijd precies recht lopen.

Ik heb een kussen ontworpen met rechthoeken. Deze week heb ik de stukjes voor een kant van het kussen gesneden. En daarna kwam mijn design wall, waar ik het vorige week over had, van pas. Spelen met de ordening van de delen, tot je een verdeling hebt waar je gelukkig mee bent. Deze rokken hebben voor een deel vergelijkbare tinten: er zit niet heel veel contrast in de stoffen. Dus dan is het een extra uitdaging om een goede verdeling te maken.

En dan naaien. Eerst een proeflapje, om te bepalen wat de beste maat voor de naadtoeslag is. Bij katoen gebruik ik altijd ¼ inch, maar voor deze wollen stoffen is dat een beetje te smal. Ik maak er uiteindelijk 3/8 inch van, ongeveer 1 centimeter. Nu hangen de stukjes alleen nog naast elkaar aan de design wall. Deze week ga ik ze aan elkaar naaien, dan ziet er al weer heel anders uit. En dan bedenken hoe ik mijn kussen ga afmaken.

Wil je mijn voortgang met de Schotse rokken volgen? Meld je dan aan voor mijn emailberichten.